تأثیر الگوی توانمندسازی خانواده محور بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

مقدمه: امروزه بیماری های غیرواگیر به علت پدیده نوسازی جوامع، پیشرفت فناوری و تراکم جمعیت در مناطق شهری و گرایش افراد به عادات نامناسب شیوع گسترده ای پیدا نموده اند. بیماری های قلبی و عروقی از این نوع اختلالات و شایع ترین علت مرگ و میر در بیشتر کشورهای جهان و ایران و مهم ترین عامل از کارافتادگی است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر الگوی توانمندسازی خانواده محور بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی است. روش: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی بوده که برروی کلیه بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی بستری در بخش سی سی یو بیمارستان منتخب انجام شد (72 نفر در دو گروه آزمون و شاهد). نمونه گیری به روش در دسترس و سپس تخصیص تصادفی انجام شد. برای گروه آزمون الگوی توانمندسازی خانواده محور با چهار مرحله تهدید درک شده به روش بحث گروهی، خودکارآمدی به روش مشکل گشایی، عزت نفس به روش مشارکت آموزشی و ارزشیابی فرآیندی و برآیندی و برای گروه کنترل مراقبت رایج اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل متغیرهای دموگرافیک، ابزارهای تخصصی الگوی توانمندسازی خانواده محور و ابزار کیفیت زندگی sf-36 بود. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های آماری کای دو، تی مستقل و زوجی، یو من ویتنی، رتبه علامت دار ویلکاکسون و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: براساس آزمون آماری تی مستقل در 8 بعد کیفیت زندگی دو گروه قبل از مداخله همسان بودند (05/0p>) اما بعد از مداخله اختلاف معناداری با هم داشتند (05/0p<). آزمون آماری تی زوجی تنها در گروه مداخله اختلاف معناداری را نشان داد (05/0p<). نتیجه گیری: اجرای الگوی توانمندسازی خانواده محور برای بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی از نظر عملی امکان پذیر و با اصلاح، بهبود و ارتقاء کیفیت زندگی آن ها همراه است.